Je start met enthousiasme een opleiding; je gaat er helemaal voor. Je hebt een leuke studiegroep met wie je lief en leed deelt. En dan komt het leven voorbij. Opeens realiseer je je dat je niet meer vooruit komt én kunt. Je wilt door maar je leven zelf heeft eerst aandacht nodig. Bij Welkin zijn er geregeld studenten die dit overkomt, zo ook Helma van Bergeijk.

Alarmbellen

Het was tijdens een van de praktijktoetsen dat de alarmbellen af gingen. Nog niet bij Helma, maar bij de docent die bij de toets aanwezig was. Helma voelde geen stress voor de toets en zag ook geen spanning bij haar studiegenoten. Ze vond het ook prima gaan, maar later zou ze zich realiseren dat ze fysiek wel, maar mentaal niet aanwezig was; dat ze de verbinding met zichzelf kwijt was. De docent had het inmiddels al gesignaleerd.

Je hoeft het niet alleen te doen

Na elke praktijktoets volgt er een telefoongesprek met de beoordeling. Helma was verbaasd toen ze een onvoldoende kreeg, ze vond zelf immers dat het prima ging. De docent legde uit wat ze had gezien. “Ze vroeg me wat ik nodig had om goed verder te kunnen met de opleiding en ze gaf ook aan dat het goed was geweest als ik eerder had verteld wat er in mijn leven speelde. De docenten hadden dan kunnen kijken hoe aanpassingen in het opleidingstraject me hadden kunnen helpen. De compassie die ik voelde deed me goed en ze maakten me heel duidelijk: je doet dit niet alleen”.

Ontkenning en herkenning

Helma kreeg van de opleiding het advies om hulp te zoeken buiten de opleiding omdat haar issue te groot was om binnen de lessen aan te pakken. De docenten vroegen haar ook om eens goed na te denken over hoe ze haar weg wilde vervolgen. “Ik wilde het eerst niet toegeven dat het niet lekker met me liep: ik wilde me staande houden. Maar daarna kwam de herkenning: er kwam niets écht bij me binnen, het ging gewoon niet meer. De docent had dat heel goed gezien!”

Moeilijke beslissing

“Ik besloot rust te pakken. Even niets, uitrusten, bijkomen, niets. Nou ja, ik ging wel naar een kinesioloog en naar een hypnotherapeut om aan mezelf te werken. Wat vond ik het moeilijk om deze beslissing te nemen. Ik moest afscheid gaan nemen van mijn groep en het voelde als falen, als niet goed genoeg zijn”.

“Ik bleef me betrokken voelen bij de opleiding,
ik hoorde er nog bij.”

Steun en begeleiding

“De opleiding steunde me en mijn docent vroeg op welke manier ik verbinding met de opleiding wilde houden. We spraken af dat we maandelijks contact zouden hebben. Elke maand belde de docent om te vragen hoe het met me ging. Zo bleef ik me betrokken voelen bij de opleiding; ik hoorde er nog bij”.

Veilig voelen

“Inmiddels ben ik weer gestart met de opleiding, wederom in overleg. Ik heb een half jaartje pauze gehad”. Helma en haar docent besloten samen dat Helma in een andere groep zou instromen waarbij ze ook een stuk herhaling van eerdere lessen kreeg. Helma: “Ik werd met open armen ontvangen door de nieuwe groep. Natuurlijk is het even wennen, maar het is fijn om weer mee te draaien er er vol voor te kunnen gaan.”

Helma is erg te spreken over de constante betrokkenheid van de docenten in haar situatie: “Tijdens het oefenen op een opleidingsdag merkte ik dat de docent me in de gaten hield toen ik aan de beurt was om op tafel te liggen. Dat gaf me een veilig gevoel. Ik dacht: misschien val ik weer, maar dat is niet erg want ik word opgevangen.”